Rozdział 1

To lekka komedia romantyczna przeznaczone dla osób dorosłych. Akcja rozgrywa się na terenie współczesnej Polski. Pomysł na nią chodził mi po głowie już od dłuższego czasu. Piszcie o swoich pierwszych wrażeniach. Muszę wyjaśnić, że wydarzenia toczą się w świecie alternatywnym, gdzie małżeństwa homoseksualne są swobodnie zawierane. Wynaleziono też sztuczną macicę i nauczono się łączyć geny dowolnych osób (mam tu na myśli wyspecjalizowany pojemnik, w którym będzie można wyhodować dziecko nie ciążę). Posiadanie potomstwa nie nastręcza więc im żadnych trudności.

Wiedziałem, że mój ojciec zrobi wszystko dla pieniędzy, ale tym razem naprawdę przesadził. Czułem, że coś się szykuje, wiecie szósty zmysł. Rodzice od kilku tygodni strasznie się kłócili. Zamykali się jednak w sypialni i niczego nie można było podsłuchać. Dzisiaj wezwał nas wszystkich do gabinetu, znaczy się mnie oraz dwóch starszych braci i oznajmił swoją wolę.

- Usiądźcie, bo sprawa wymaga wyjaśnienia. Za tydzień upływa termin spłaty długu jaki zaciągnąłem u pana Lutomirskiego. Ponieważ nie dysponuję taką sumą próbowałem z nim negocjować  i oto co ustaliliśmy. Nie mam wyjścia, muszę dotrzymać zawartego przed kilkoma latami kontraktu.

- Możesz nam pokazać ten dokument? – Odezwał się najstarszy z nas, Kamil, który od czterech lat studiował prawo.

- Oczywiście, że będziecie mogli go przejrzeć, ale później. Chyba nie myślisz, że moi adwokaci przeoczyli cokolwiek? – Powiedział kpiąco ojciec. – Za dwa dni mamy spotkanie z rodziną Lutomirskich. Macie się na nim stawić wszyscy trzej. – On też? – Ten dupek Kamil spojrzał pogardliwie na mnie. – Narobi nam tylko wstydu.

- Odczep się, zawsze tak wyglądam, więc dlaczego nagle zaczęło ci to przeszkadzać? – Pokazałem mu język.– Co on sobie myśli? Chodzi w tym firmowym garniaku, nadęty jak purchawka i wydaje mu się , że cały świat jest nim zachwycony. - Zerknąłem dyskretnie w lustro. Wszystko było w porządku. Spodnie jak zawsze wisiały nisko w kroku, powyciągany zielony podkoszulek opadał luźno na biodra, a przekrzywiona czapka z daszkiem z tyłu głowy leżała jak trzeba. Wzruszyłem ramionami. Rodzinka jak zwykle się czepia. Nie wszyscy chcą wyglądać jak modele z miesięcznika ,,Modny Pan”.

- Nie rób małpich min młody, Kam ma rację – odezwał się marudnym tonem mój drugi brat Jacek, przyszły księgowy również zapakowany w eleganckie ubranko. Obaj są nudziarzami i ukochanymi synkami tatusia. Już teraz pracują w naszym rodzinnym interesie i świetnie sobie radzą. W dodatku są niesamowicie przystojni, wysocy, dobrze zbudowani, wygadani i umieją się zachować w towarzystwie. Nie to co ja – mała, ale upierdliwa zakała rodziny, jak twierdzi moja mama.

- Czy wy nie możecie chociaż przez chwilę siedzieć cicho? Zresztą, co ja sobie będę strzępił język. Macie tutaj ten przeklęty dokument, to sobie poczytajcie. – Ojciec rzucił na stół pożółkłą ze starości kopertę, oczywiście to Jacek dopadł jej pierwszy, wyjął umowę i zaczął głośno czytać.

5 listopad 1996r.

Umowa         

Ja ,Benedykt Lutomirski przekazuję na ręce pana Adama Czarnoryskiego sumę dwóch milionów dolarów. Jeśli dług nie zostanie spłacony do 5 listopada 2006 roku, to w zamian za to jeden z synów pana Adama Czarnoryskiego zawrze związek małżeński z moim synem Dawidem Lutomirskim i wniesie w posagu 10 hektarową działkę przy ulicy Mickiewicza w Krakowie.

Zastrzegam  również prawo wyboru przyszłego małżonka swojemu synowi Dawidowi Lutomirskiemu.

Benedykt Lutomirski

Adam Czarnoryski

- Co takiego?! – Wrzasnęliśmy wszyscy trzej.

- Ojcze, jak mogłeś kupczyć naszą wolnością? – Rzucił z niesmakiem Kamil. – Co teraz zrobimy? Przecież musiałeś już wtedy wiedzieć, że nie zdołasz nigdy spłacić tej pożyczki.

- Oczywiście, że zdawałem sobie z tego sprawę. O co wam chodzi? - Wzruszył ramionami. - Żyliście do tej pory w luksusie o jakim przeciętny Polak może pomarzyć. Zwiedziliście prawie całą Europę. Właśnie kończycie prestiżowe studia. Czas byście teraz wy coś zrobili dla rodziny. Piotrek, ty niestety także musisz przyjść. Włóż jakiś strój wizytowy. Nie chcę za ciebie świecić oczami. Najlepiej będzie jak podczas spotkania nie będziesz się wcale odzywał. Zrozumiałeś? – Ojciec spojrzał na mnie surowo.

- Tak jest generale! –Zasalutowałem mu elegancko i umknąłem z gabinetu. W sumie to nie było się czym przejmować. Moi bracia idealnie się nadawali do wyznaczonej roli. - Z któregoś będzie żona jak się patrzy. He he - roześmiałem się w duchu – A ja będę miał trochę spokoju. Rodzinka zajmie się weseliskiem i przestaną mnie tak kontrolować na każdym kroku. Życie jest jednak piękne. - Niedawno wróciłem z okropnej szwajcarskiej szkoły z internatem i cieszyłem się jak głupi z odzyskanej swobody. Od października zacząłem studiować na krakowskim uniwerku bibliotekoznawstwo i literaturę angielską. Zdobyłem nowych przyjaciół i czułem się jak w niebie. Najlepiej, żeby ten cały Dawid ożenił się z oboma. Miałbym domek tylko dla siebie, bo zapracowani rodzice i tak rzadko do niego zaglądają.

…………………………………………………………………………

W przerwie między wykładami poszliśmy na niezdrowe żarcie do McDonalda. Pogryzając frytki i popijając colę tłumaczyłem przyjaciołom skomplikowaną sytuację rodzinną. Ala i Maciek kręcili głowami nie mogąc uwierzyć, że ojciec mógł wpakować swoje dzieci w takie bagno .

- Piotrek, ten cały Lutomirski to jakiś ojciec chrzestny czy co? Przecież handel ludźmi jest zakazany! – Odezwał się Maciek.

- Aleś ty ciemny. Naprawdę nie wiesz kto to jest? A o koncernie ŚNDM nie słyszałeś? Należy do niego pół Polski z przyległościami. Prowadzą interesy na całym świecie. Przecież ten facet to WOB – Ala z politowaniem pokręciła głową.

- WOB?!

- Chłopie, jestem tu niedawno, ale nawet ja wiem co to WOB. – Poklepałem go po ramieniu. – WOB czyli Wyjątkowo Obrzydliwie Bogaty. Jeśli w tym kraju jest jakiś ojciec chrzestny, to on na pewno nim jest. Mój ojciec ma kasę, ale z nim nie może się w żadnym razie równać.

- Wiesz Piotrek, ja na tym spotkaniu na twoim miejscu wolałabym nie rzucać się w oczy – powiedziała cicho zatroskana Ala. – Najlepiej schowaj się za plecami braci i udawaj, że cię nie ma.

- Ale z ciebie przyjaciółka. Musisz mi wytykać, że jestem niski - rzuciłem w nią frytką, ale sprytna cholera zwinnie się odsunęła.

- Nie zrozumiałeś mnie. Chciałam przez to powiedzieć, że się nie doceniasz. Jeśli ten Lutomirski jest takim mądralą jak piszą w gazetach, to możesz zostać niemile zaskoczony. Masz wiele atutów, których nie wiem dlaczego nie dostrzegasz. Moim zdaniem byłaby z ciebie o wiele lepsza żona niż z twoich braci.

- Jaja sobie ze mnie robisz! – próbowałem zażartować, ale nieprzyjemny, zimny dreszczyk niepewności zaczął pełznąć mi po krzyżu.

- Po co go tak straszysz? Przecież on nawet nie jest gejem, więc jak może chajtnąć się za tego burżuja – odezwał się Maciek.

- To ty nie jesteś i z tego powodu nie widzisz pewnych rzeczy – prychnęła na niego dziewczyna krztusząc się colą.

- No czego takiego nie widzę? Mam nowe okulary i potrafię policzyć wszystkie piegi na twoim zadartym nosie – odgryzł się chłopak.

- No dobra wyjaśnię ci jak pięciolatkowi. Co mi szkodzi? – Powiedziała nieco zarozumiale Ala. – Piotrek fatalnie się ubiera, ale jeśli się dobrze przyjrzeć, to jest smukły, zgrabny i ma ładnie umięśnione ciało, które zawdzięcza swojej manii pływackiej. Poza tym ma piękne czekoladowe oczy ze złotymi plamkami, a ciemne rzęsy o wiele dłuższe ode mnie. Maltretuje swoje długie, miodowe włosy pod tą paskudną czapką, lecz wystarczyłoby dobre strzyżenie i niejedna dziewczyna by mu ich pozazdrościła. Poza tym jest taki słodziutki, nic tylko wbić w niego zęby. – Wywróciła oczami dramatycznie.

- Och, przegięłaś. Jestem chłopakiem nie jakąś przytulanką! – Przycisnąłem butelkę z keczupem i czerwony sos prysnął jej prosto na buzię. Pisnęła oburzona i zrobiła to samo co ja. W ciągu kilku sekund byliśmy cali pokryci sosem. Nie trzeba było długo czekać, aż wkurzona zrobionym przez nas bałaganem obsługa wyrzuci nas z baru.

………………………………………………………………………

Wieczorem mój świetny nastrój nieco się popsuł. Matka szarpnęła się na firmowy garnitur i kazała mi go przymierzyć. Kołnierzyk uwierał mnie pod szyją, krawat dusił, a szorstka materia marynarki drapała przez koszulę.

- Piotrusiu, jak ty ślicznie wyglądasz. – Zachwycała się, oglądając mnie ze wszystkich stron. Tymczasem ja marszczyłem się coraz bardziej. Nie mogę tak jutro pójść, bo nie daj boże ten Lutomirski ma jakiś spaczony gust i się mu spodobam. Muszę coś wymyślić. Facet stoi na czele międzynarodowej korporacji, więc na pewno będzie szukał kogoś z klasą. Zrobienie z siebie niedorozwiniętego dzieciaka bez manier powinno pomóc. Kiedy zostałem sam zacząłem w głowie opracowywać plan pt. ,,Hej ziom, nie będę twoją heroiną”

Następnego dnia po południu zacząłem wprowadzać swój pomysł w życie. Ala z Maćkiem obserwowali z rozbawieniem moje wysiłki. Siedzieliśmy na ławce w parku. Było całkiem ciepło i przyjemnie jak na tą porę roku. Słoneczko grzało, liście spadały, tworząc na chodnikach wspaniały, różnokolorowy kobierzec. Jednym słowem złota polska jesień. Wyciągnąłem z kieszeni komórkę i zadzwoniłem do matki.

- Hej, mamo. Dzisiaj mamy ważny wykład, więc późno wyjdę z uczelni. Nie czekajcie na mnie, dojadę taksówką. – Starałem się nadać swojemu głosowi jak najniewinniejszy ton.

- Dobrze skarbie, tylko bądź punktualnie. Garnitur wisi przygotowany w twojej sypialni. Nie mam czasu na dalsze dyskusje. Jestem właśnie u fryzjera. Pa.

Świetnie! Połknęła haczyk- odetchnąłem z ulgą. Mama znała mnie najlepiej i bardzo ciężko było ją oszukać. Spostrzegłem, że przyjaciele gapią się na mnie jakby lekko zszokowani. Zwłaszcza Ala wywracając niebieskimi oczami lustrowała mój strój.

- Naprawdę chcesz tak iść? Matka cię zabije! – stwierdziła dziewczyna. – Te obtargane jeansy są na ciebie ze cztery numery za duże. Ale skąd wytrzasnąłeś to coś?!

- To Jacka, dziewczyny zrobiły mu taki kawał na urodziny – z dumą poprawiłem na sobie wielką czarną bluzę z kapturem. Na przedzie miała namalowaną wściekle różową Myszkę Miki z oczami z czerwonych cekinów. Do tego postrzępione trampki z oczojebnymi sznurówkami pod kolor. Włosy związałem niedbale gumką frotką. Oto cały ja. Muszę przyznać, że większość przechodzących obok nas ludzi, gapiła się na mnie jak na jakieś dziwne, kosmiczne zjawisko.

- Szkoda, że nie możemy z tobą iść. Strasznie chciałbym zobaczyć ten cyrk na własne oczy – jęknął Maciek.

- Nie martw się stary. Jutro wszystko ci opowiem – klepnąłem go po przyjacielsku w ramię. - Muszę już iść. Przedstawienie czeka – rzuciłem z pewnością w głosie, której wcale nie czułem. Poczłapałem do stojącej w pobliżu taksówki, którą wcześniej zamówiłem. Zrobiło się ciemnawo. Pogoda gwałtownie się popsuła. Zaczął padać rzęsisty deszcz. Przez szyby niewiele było widać. A szkoda, bo byłem ogromnie ciekawy jak mieszka ten wielki, polski miliarder. Dostrzegłem tylko dużą, miedzianą bramę, którą portier otwarł przed nami jak tylko podałem nazwisko. Spodziewałem się klasycznej willi, ale się przeliczyłem. Wysiadłem przed sporym, białym pałacem stylizowanym na okres klasyczny. Oczywiście w drzwiach przywitał mnie sztywny lokaj, który na mój widok otworzył szeroko oczy. Zamrugał kilkakrotnie, jakby wpadła mu do środka mucha.

- Chłopcze, chyba pomyliłeś adresy – zwrócił się do mnie z wystudiowaną uprzejmością.- Bal maskowy u pana Mroczka odbywa się dwie przecznice dalej.

- Spoko kolego, nie gorączkuj się. Nazywam się Piotr Czarnoryski. Matka kazała mi tutaj przyjść na jakieś spotkanie. Starzy już pewnie tu są. Zaprowadź mnie do nich i gitara gra – posłałem mu słodziuteńki uśmieszek od którego o mało nie padł na apopleksję.

- Aleksy, możesz już odejść, ja go zaprowadzę – odezwał się za mną męski, głęboki głos. Lokaj ukłonił się służbiście, a ja odwróciłem się wiedziony ciekawością. Przede mną stał nikt inny jak Dawid Lutomirski. Poznałem od razu tą przystojną gębę, którą tak często można było zobaczyć w plotkarskich magazynach. Ulubiony bohater skandali i najbardziej pożądany kawaler w Polsce oglądał mnie od stóp do głów, jak jakiś wyjątkowo oryginalny eksponat w muzeum.

- Rodzice zgubili cię po drodze? Na dobrą sprawę można ich zrozumieć – spojrzał na mnie z jawną kpiną swoimi chłodnymi czarnymi oczami. – Nie było mnie w kraju przez tydzień, ale moda od tego czasu niesamowicie się zmieniła – postukał palcem w mysz na mojej bluzie. - Ile masz lat maluchu?

- Nie jestem dzieckiem. Mam 20 lat – burknąłem, patrząc na niego oburzony. Zupełnie się tym nie przejął. Machnął lekceważąco ręką i ruszył przodem wskazując mi drogę. – Co za bezczelny typ! Forsa mu całkiem w głowie poprzewracała. Mam nadzieję, że poślubi Kamila. Zdechnie w ciągu miesiąc zanudzony na śmierć przez mojego nadętego braciszka. A może lepiej ożeniłby się  z Jackiem? – zastanawiałem się w duchu - Ten pedantyczny księgowy w dwa tygodnie doprowadziłby go do depresji – Te niemądre rozważania poprawiły mi nieco humor. Kiedy mój przewodnik odwrócił się posłałam mu szeroki uśmiech. Przez chwilę stał nieruchomo przyglądając mi się z niedowierzaniem. Potem drań wyszczerzył lśniąco białe zęby i przepuścił mnie w drzwiach jak najprawdziwszą damę. Wzruszyłem ramionami, nie wiedząc co myśleć na taką zmianę frontu i wszedłem do środka. Na mój widok w niewielkim saloniku zamilkły wszystkie rozmowy. Matka złapała się dramatycznie za głowę, a ojciec gniewnie zmarszczył brwi. - Oj dostanie mi się po powrocie do domu. Ale co tam. Najważniejsze, że postawię na swoim.

- Czy to twój najmłodszy syn Adamie? –zapytał Benedykt Lutomirski, a kąciki jego ust zaczęły lekko drgać.

- No cóż, niestety tak – jęknął mój ojciec z przerażeniem patrząc na moje buty. Różowe sznurówki rozwiązały się i wlokły smętnie po podłodze.

- W takim razie skoro już wszyscy jesteśmy możemy zaczynać. Dawidzie, poznałeś już wszystkie dzieci pana Czarnoryskiego. Czy potrzebujesz czasu do namysłu? – szpakowaty mężczyzna spojrzał poważnie na syna.

- Ależ skąd. Zakończymy sprawę natychmiast – złapał mnie niespodziewanie za ramię i wypchnął do przodu – Ten będzie w sam raz – rzucił ojcu wyzywające spojrzenie.

- Skoro taki jest twój wybór nie będę z nim dyskutował – odezwał się spokojnie  pan Benedykt nie dając się sprowokować.

- Kochanie, może jednak jeszcze się zastanów – wyszeptała pani Lutomirska patrząc na mnie ze zgrozą. – Nie chcesz chyba powiedzieć, że ożenisz się z czymś takim?

- O kurwa! To ukryta kamera czy coś?! – wydusiłem z siebie z trudem, drżąc na całym ciele ze zdenerwowania. Mój świat właśnie rozpadł się na kawałeczki.

- Jakbym śmiał? – uśmiechnął się do mnie ironicznie Dawid. – Mam nawet pierścionek zaręczynowy – ten łajdak wyciągnął z kieszeni niewielkie pudełeczko i otworzył je przed moim nosem. W środku była pięknie grawerowana, złota obrączka cała pokryta diamencikami w kształcie gwiazd. Tego już było za wiele dla mojego najwyraźniej przeciążonego mózgu. Obraz przed moimi oczami jakby się zamglił. Poczułem jak osuwam się w niebyt. Usłyszałem jeszcze jakby z oddali głos mojej rodzicielki.

- Biedaczek, zemdlał ze szczęścia. Oh, jakie to romantyczne! Zawsze był takim wrażliwym dzieckiem.
...............................................................................................................
Betowała kot_w_ butach