Rozdział 8

   Przez cały dzień kac, solidnie dawał mi się we znaki. Głowa strasznie mnie bolała, a w żołądku ktoś chyba zamontował windę. Cokolwiek zjadłem lub wypiłem, podchodziło mi z powrotem do gardła. Z wykładów nie docierało do mnie kompletnie nic. Opary alkoholowe powoli opadały, a do mojego mózgu zaczęła docierać pewna niespodziewana wiadomość, na którą we wcześniejszym zamroczeniu nie zwróciłem uwagi. – Dawid przecież mówił coś o weselu. Rodzinka zaczęła planować ślub. Oczywiście mnie nikt nie raczył o tym zawiadomić. Mam nadzieję, że to jeszcze jakaś odległa przyszłość. Co jednak zrobię jak wyznaczyli już datę uroczystości?  Muszę się tego dowiedzieć! – Jak tylko skończyły się lekcje pożegnałem się w pośpiechu z przyjaciółmi i pobiegłem do domu. Na schodach spotkałem Jacka.

- Hej, nie wiesz kiedy rodzice jadą do Lutomirskich? – zapytałem z niewinną minką.

- Wyszli jakąś godzinę temu. Rany, gdzie tak lecisz? Jeszcze spadniesz z tych schodów młody! – krzyknął za mną brat, ale już go nie słuchałem. Puściłem się pędem do drzwi jednocześnie dzwoniąc po taksówkę. Jak tylko dotarliśmy do domu Dawida wyskoczyłem z auta jak z procy. Wpadłem z poślizgiem do środka jadąc trampkami po mocno wypastowanym parkiecie. Oczywiście w pobliżu drzwi kręcił się ten stary sztywniak i właśnie na nim udało mi się wyhamować.

- Panicz sobie czegoś życzy? – spojrzał na mnie wyniośle z góry, strzepując ze swojej marynarki jakieś niewidoczne pyłki. Pewnie się bał, że się czymś ode mnie zarazi.

- Gdzie jest spotkanie rodzinne? Matka po mnie zadzwoniła – łgałem jak najęty.

- To na pierwszym piętrze, drugie drzwi po prawej – odrzekł chłodno patrząc z obrzydzeniem na moje ulubione buty.

- Nie musisz mnie odprowadzać, wiem gdzie to jest – nie czekając na jego odpowiedź pobiegłem do góry. – Skoro mnie nie zaprosili, to pewnie coś kombinują. Muszę ich jakoś sprytnie podsłuchać. Pod drzwiami nie mogę stać, bo mnie ktoś przyłapie. Hm, mam pomysł  [albo potraktujemy to jako myśl, albo  dodasz coś w stylu np. wymamrotałem do siebie, w tej postaci nie bardzo wiem ja się do tego odnieść]– Poruszyłem klamką w drzwiach sąsiedniego pokoju. Na szczęście były otwarte. Wszedłem do środka, a potem na balkon okalający całe piętro. Okna do salonu obok były otwarte. Stając za murkiem doskonale słyszałem każde słowo.

- Do dwudziestego października są tylko dwa tygodnie, to dość mało czasu – usłyszałem głos Dawida. – Jesteście pewni, że uda się wam wszystko zorganizować?

- Nie martw się synku, z panią Czarnoryską doskonale sobie poradzimy – odezwała się jego matka.

- Czy kontrakt małżeński macie już gotowy? – zapytał narzeczony. – Mogę go zobaczyć?

- Oczywiście. Przeczytaj go i powiedz czy tak może zostać? – odezwał się stary Lutomirski. Przez chwilę trwała zupełna cisza.

- Jak dla mnie, to jest w porządku. Czy Piotr także go widział?

- No wiesz synu , jakoś nie zdążyliśmy.

- To nie zapomnijcie o tym. Nie pozwolę wam nim manipulować. Piotr nie jest już dzieckiem. Macie mu to dać do przeczytania jeszcze przed ślubem – stwierdził Dawid, a w jego głosie wyczułem groźne nutki.

- Cieszę się, że tak dbasz o interesy mojego syna – stwierdził mój ojciec. – Na pewno mu go przekażę.

- No panowie koniec interesów. Może przejdziemy do jadalni i coś przekąsimy? – zaproponowała grzecznie pani Lutomirska. Usłyszałem jak wychodzą z pokoju. Stałem na tym balkonie zupełnie skamieniały ze zgrozy. Byłem tak zaskoczony tym co mówili, że dosłownie mnie unieruchomiło z wrażenia. Zacząłem trząść się, jakbym dostał właśnie gorączki. – Boże, co za paskudni krętacze! Banda zimnych sukinsynów! Chcą mnie postawić przed faktem dokonanym. Powiedzą mi pewnie na dwa dni przed ślubem na którą godzinę mam przyjść. Tak mnie podejść! A ja głupi myślałem, że jeszcze mam dużo czasu! Potraktowali mnie jak małe dziecko, które nie wie co dla niego dobre. Jeny, co ja mam teraz zrobić?! – Myśli pojawiały się w mojej głowie i gasły z szybkością błyskawic. Wyszedłem na korytarz  i zobaczywszy, że nikogo nie ma wymknąłem się, niezauważony tylnym wyjściem. Włóczyłem się po mieście do samego wieczora. Nawet nie wiem, gdzie zostawiłem mój plecak. Byłem tak oszołomiony tym co usłyszałem, że błądziłem jak w gęstej mgle. Twarze mijających mnie ludzi były dla mnie tylko bezbarwnymi plamami. Moje życie się skończyło. - Jestem laką, którą steruje moja rodzina. Dzięki ładnemu opakowaniu można ją dobrze sprzedać temu co da więcej – wybuchnąłem histerycznym śmiechem i usiadłem na krawężniku. Przechodnie obchodzili mnie szerokim łukiem kiwając tylko głowami. Łzy same płynęły mi po policzkach, a ja nawet tego nie czułem. Nie wiem jak długo trwałem w tym stanie. Zaczął padać rzęsisty deszcz  i zrobiło się bardzo zimno. Cienka kurtka wkrótce przemokła i to mnie trochę otrzeźwiło. Gdzie ja się teraz podzieję, bo do domu na pewno nie wrócę? Nie po tym co mi zrobili. Na myśl przyszła mi ciocia Lusia mieszkająca w malutkiej wsi w pobliżu Krakowa. Zawsze była dla mnie taka serdeczna i miła. Powlokłem się smętnie w kierunku przystanku autobusowego. Komórka od dłuższego czasu dzwoniła jak szalona. Zirytowany jej dźwiękiem wrzuciłem ją do najbliższej kałuży. Na szczęście na pojazd nie musiałem długo czekać. Po kwadransie byłem już w drodze do Kawek. Kiedy stanąłem na progu niewielkiego domku ciotki byłem cały przemarznięty. Miałem sine usta i trząsłem się jak galareta. Na mój widok Lusia załamała ręce.

- Piotrusiu, wejdź szybko do środka. Wyglądasz jak siedem nieszczęść – od razu rzuciła mi na głowę ręcznik. – Chodź do łazienki i weź gorący prysznic. Zaraz dam ci jakieś suche ciuchy. – Lusia była mądrą kobietą. Nie pytała mnie o nic choć widziałem, jak bardzo jest zaniepokojona moim stanem. Natychmiast zastosowałem się do jej rad. Dwadzieścia minut później leżałem już w łóżeczku pod ciepłą pierzynką, a ciotka usiłowała mnie nakarmić gorącym rosołkiem.

- Przepraszam, ale nie mogę nić przełknąć – wychrypiałem cicho. Nadal drżałem na całym ciele i nie mogłem się uspokoić.

- Nie wiem co się stało drogie dziecko, ale możesz tu zostać ile chcesz. Mieszkam sama i przyda mi się towarzystwo. Wypij jednak trochę ziółek. Rozgrzeją cię i pomogą ci zasnąć. Odpocznij sobie. Czasami jak się prześpimy z jakimś problemem, to na drugi dzień zaczynamy go widzieć w nieco innych barwach. Wszystko się jeszcze ułoży. Zobaczysz. Pogłaskała mnie po głowie i zostawiła obok łóżka zapaloną lampkę.

- Nie zamykam drzwi. Jak będziesz czegoś potrzebować, to wołaj. Na pewno cię usłyszę. Mam tylko nadzieję, że za bardzo się nie przeziębiłeś na tym deszczu. Jutro sobie porozmawiamy i znajdziemy jakieś wyjście z twoich kłopotów – zamknąłem zapuchnięte powieki. Teraz dopiero poczułem, jak bardzo byłem zmęczony. Wkrótce pogrążyłem się w niespokojnym, pełnym koszmarów śnie.

……………………………………………………………………

   Obudziłem się po jakimś czasie cały spocony. Było mi strasznie gorąco. W gardle mnie drapało, w nosie kręciło, chyba naprawdę się załatwiłem. Przewidywania ciotki niestety się sprawdziły. Z parteru dobiegły mnie odgłosy ostrej sprzeczki.

- Nie ma mowy, nie puszczę cię na górę. Chłopak przyjechał do mnie w strasznym stanie. Był w jakimś szoku. Przerażony, zziębnięty, bóg tylko wie jak długo plątał się w taką paskudną pogodę po mieście. Piotrek to bardzo delikatny dzieciak. Nie wiem co mu zrobiliście, ale jeśli natychmiast nie przestaniecie, to wkrótce będziecie mu musieli zafundować dobrego psychiatrę. O ile już go nie potrzebuje.

- Proszę, chcę go tylko zobaczyć. Sprawdzić jak się czuje – ze zdumieniem usłyszałem podniesiony głos Dawida. – Nie ma pani pojęcia co ja przeżyłem, zanim się  zorientowałem gdzie on przepadł. Jego plecak został znaleziony na środku ulicy, kilkakrotnie przejechany przez samochody. Myślałem, że miał jakiś wypadek. Co chwilę do niego dzwoniłem, ale nie odbierał telefonu. Dopiero nasz lokaj naprowadził mnie na jego trop. Musiał podsłuchać naszą rozmowę i strasznie się zdenerwować. Chciałem mu sam wszystko wyjaśnić przy odpowiedniej okazji, ponieważ obawiałem się jego reakcji. Wiedziałem, że jest negatywnie nastawiony do tego ślubu. Chyba miał nadzieję jakoś się od niego wymigać. Bardzo proszę, tylko na chwilę.

- Dobrze. Ale jak go czymś wyprowadzisz z równowagi, to poszczuję cię psami – odezwała się groźnie Lusia. Uwierzcie, nie były to słowa rzucane na wiatr. Usłyszałem na schodach jego kroki i cały schowałem się pod pierzynę. – Wolę się udusić, niż rozmawiać z tym palantem. Mam nadzieję, że go zeżrą pupilki ciotki. - Była znanym na całą okolicę hodowcą dogów niemieckich. - Dla tych wielkoludów to pestka. Będą miały kolacyjkę ze świeżego mięska – myślałem mściwie.

- Piotrek, wyłaź spod tej kołdry. Wiem, że nie śpisz – poczułem jak siada obok mnie na łóżku.

- Spływaj zdrajco – wychrypiałem z trudem.

- Ugotujesz się tam głuptasie – pociągnął moją osłonę anty łajdakową w dół. – Na widok mojej zmaltretowanej buźki aż się zachłysnął powietrzem. – Co ty ze sobą zrobiłeś mały narwańcu? Nie mogłeś po prostu na mnie zaczekać i porozmawiać jak normalny człowiek?

- Widocznie nie jestem normalny. Aapsik – podał mi leżące na stoliku chusteczki. Chciałem usiąść, ale zakręciło mi się w głowie i  z powrotem opadłem na poduszkę.

- Jesteś strasznie czerwony. Nie masz czasem gorączki – dotknął mojego czoła. – Pójdę do twojej ciotki po jakieś leki, a ty nie waż się czegoś tu kombinować. Wystarczająco mnie dzisiaj nastraszyłeś. Na pewno odjąłeś mi co najmniej dziesięć lat życia.

- Czyli będę jednak wdowcem? Ale mi ulżyło, musisz się wysoko ubezpieczyć. Po twojej śmierci zgarnę kasę i ruszę na podbój świata – wyszeptałem, wykrzywiając się do niego złośliwie.

- Ledwie żyjesz, ale języczek niestety nic nie ucierpiał. Jadowity jak zwykle – wstał i poszedł do kuchni skonsultować z ciotką, co mi zaaplikować. Po chwili wrócił z herbatą malinową i aspiryną.

- Niczego od ciebie nie wezmę. Mogłeś po drodze dolać czegoś dziwnego do tej szklanki – wystawiłem mu język i schowałem się pod pierzynę tak, że było widać tylko moje oczy.

- Zaczynasz popadać w paranoję. Jeśli natychmiast tego nie wypijesz i nie połkniesz lekarstwa mam jeszcze to – wyciągnął drugą rękę z opakowaniem Pyralginy w czopkach. – Z przyjemnością ci to założę w odpowiednie miejsce. Dawno nie widziałem twojego ślicznego tyłeczka i zaczynam za nim tęsknić.

- Ożesz ty, ani się waż – pisnąłem przestraszony i łyknąłem aspirynę bez mrugnięcia okiem.

- Szkoda, miałem niewielką nadzieję na odrobinę atrakcji – mrugnął do mnie łobuzersko.

- Jak nie przestaniesz świntuszyć, to się poskarżę Lusi i jej maleństwa cię zeżrą – pogroziłem draniowi, ale on tylko się uśmiechną z wyraźną ulgą, nic sobie nie robiąc z moich pogróżek.

- Cieszę się, że jednak ze mną rozmawiasz – poprawił mi poduszkę i pogłaskał po policzku.- Śpij, zostanę tutaj i popilnuję by nic głupiego nie przyszło ci do tej roztrzepanej główki.- przytaszczył sobie z kąta ogromny fotel i rozsiadł się w nim z jakąś gazetą w ręku. Przytuliłem się do małego jasieczka, ale nie mogłem zasnąć. W uszach ciągle słyszałem chłodny głos mojego ojca, a do oczu znowu zaczęły się cisnąć zdradzieckie łzy.

- Dawid, ta gazeta ciekawa chociaż? – zapytałem nieśmiało.

- Piotruś, zamknij wreszcie oczy – przyjrzał mi się uważnie i podszedł do łóżka. – Posuń się maluchu – wpakował się obok mnie i objął mnie ramieniem. Wtuliłem się plecami w jego szeroką klatkę piersiową i westchnąłem z zadowoleniem. – Nie płacz już. Obronię cię przed każdym złem, ale pamiętaj że nie jestem jasnowidzem. Jak masz jakiś problem, to ze mną o tym porozmawiaj a nie uciekaj jak spłoszona sarna. – pocałował mnie delikatnie w kark i przysunął bliżej do siebie. To ciepło i niski, aksamitny głos rozbroiły mnie zupełnie. Ból i żal, które rozdzierały moje serce uciekły gdzieś hen daleko. Zapomniałem o całej mojej paskudnej rodzince i zasnąłem spokojnie, ukołysany jego oddechem.

...........................................................................................

   Rano ledwie przetarłem oczy dostałem śniadanie do łóżka. Niestety składało się na nie owsianka, gęsty, truskawkowy soczek i kubek kakao. Patrzyłem na tackę i kręciłem nosem jak rozpieszczony dzieciak.

- Piotrek jedz i nie marudź. Jak będziesz grzecznym chłopcem, to pokażę ci coś ciekawego. Mam dla ciebie niespodziankę. Myślę, że ci się spodoba.

- Ale do domu nie wracam. Nie chcę widzieć tej bandy nędznych handlarzy żywym towarem. Niech wynajmą mój pokój. Zawsze to dodatkowe parę groszy do rodzinnego skarbczyka.

- W porządku. Po drodze zastanowimy się, gdzie będziesz mieszkał. Stąd masz daleko na uniwerek. Mam pomysł. Ale nie wiem czy ci się spodoba. Pogadamy o tym na miejscu - Podziękowałem Lusi za opiekę i wsiadałem z Dawidem do samochodu. Postanowiłem mu zaufać. Kiedy jednak po godzinie wjechaliśmy w ulicę prowadzącą do pałacu Lutomirskich zacząłem wątpić w jego lojalność.

- Dawid, twojej rodziny też nie chcę widzieć. Zawróć auto – spojrzałem na niego zawiedziony.

- Spokojnie, zaczekaj na chwilę – minęliśmy zamek i skręciliśmy w jakąś boczną uliczkę. Po kilku minutach zobaczyłem wysokie ogrodzenie z bali. Narzeczony wyciągnął pilota i otworzył szeroką bramę. Moim zachwyconym oczom ukazał się taki oto widok.

- Och jaki piękny! Uwielbiam drewniane domy. Panuje w nich niesamowity klimat. Do kogo należy? – wyskoczyłem z samochodu i zacząłem rozglądać się dookoła.

- To nasz dom. Miałem ci go pokazać po ślubie, ale właściwie, to jest już wykończony. Możesz w nim zamieszkać nawet dzisiaj, jeśli chcesz - wyciągnął z kieszeni klucze.

- Naprawdę?! I nikt nie będzie tu mógł wejść bez mojej zgody? Przysięgnij! – złapałem go z rękę i zajrzałem mu w oczy.

- Oczywiście, to twój dom i ma porządną ochronę. Poza tym terenu pilnują cztery dobrze wyszkolone psy. Zapoznam cię z nimi potem i dam ci gwizdek na który reagują – Dawid otworzył drzwi i porwał mnie na ręce. Zapiszczałem zaskoczony. – Muszę przenieść cię przez próg, więc przestań się rzucać. - Wniósł mnie do rozległego holu i postawił na ziemi.

- Wspaniały. Tyle miejsca i tak pięknie pachnie. Zupełnie jakbym był w środku lasu – odwróciłem się do niego i zatonąłem w jego czarnych źrenicach. Śniłem o nich już od jakiegoś czasu, ale w życiu bym mu się do tego nie przyznał. Niespodziewanie rzuciłem mu się na szyję i wpiłem się w jego kuszące usta.

- To za to, że jesteś taką świetną pielęgniareczką – pocałowałem go ponownie,]tym razem podgryzając i liżąc jego wargi. - To za ten piękny dom – przywarłem do niego całym ciałem. – A tym, chcę cię przeprosić za wszystkie kłopoty jakich ci przysporzyłem – wdarłem się do środka i figlarnie trąciłem jego język swoim. Zaczęliśmy słodki taniec namiętności. Walczyliśmy zażarcie o dominację , aż wreszcie uległem, poddając mu się całkowicie. Objął mnie władczo, wzdychając z przyjemności. Powoli, z dnia na dzień, z godziny na godzinę zatracałem się w tym mężczyźnie coraz bardziej. – Obiecałeś, że mnie będziesz bronił przed całym światem, ale kto mnie obroni przed tobą kochanie – myślałem leniwie, całkowicie otumaniony słodkimi pocałunkami.

 ..........................................................................................

Betowała kot_w_butach