Rozdział 19

Ten rozdział pisałam wyjątkowo długo i nie wiem czy wam się spodoba. Jakoś straciłam serce do tego opowiadania.

Wkrótce zostaliśmy zwolnieni do domu. Wyszliśmy we trójkę przed komisariat z bardzo markotnymi minami. Miałem na dzisiaj dość wszelkich atrakcji. Potrzebowałem spokoju. Obawiałem się jednak, że w domu nie będę go miał. Wkurzony Dawid z pewnością zatruje mi życie. Wpadłem jednak na pewien pomysł. Postanowiłem zadzwonić do Ali. Wynajmowała duży pokój w jakiejś kamienicy. Mieszkali tam sami studenci, więc nie powinno być problemu. Wyciągnąłem telefon i zastukałem do niej. Zgodziła się mnie przygarnąć na kilka dni. Zatrzymałem taksówkę.

- A ty dokąd? – chwycił mnie za ramię Dawid.

- Jak najdalej od was obydwu! – wyszarpnąłem się i wskoczyłem do samochodu. Pojechałem najpierw do domu, gdzie w ekspresowym tempie wrzuciłem do plecaka kilka najpotrzebniejszych rzeczy i dokumenty. W ciągu kwadransa byłem już z powrotem w taksówce. Bardzo się śpieszyłem. Bałem się, że jak mąż wróci, to nie pozwoli mi na ten mały wypad. Wkrótce byłem pod domem przyjaciółki, zapukałem do drzwi. Natychmiast mi otworzyła i zaprosiła do środka.

- Chodź biedaku – przytuliła mnie do bujnej piersi. – Będziesz tu miał prawie jak u mamy – zachichotała. – Dawid wie gdzie jesteś?

- Nie, niech sobie poszuka – stwierdziłem mściwie. – Muszę trochę odpocząć od niego. Od tego drugiego też. Masz jakieś łóżeczko dla mnie?

- Najpierw się umyj, bo wyglądasz jak łachudra . Potem opatrzymy wojenne rany  i opowiesz mi co się stało – dziewczyna wepchnęła mnie do łazienki, kiedy wyszedłem czekała na mnie z butelką jakiegoś jabola. Piliśmy z gwinta siedząc na łóżku. Zrelacjonowałem jej całą awanturę, a gdy doszedłem do przygód na komisariacie, turlała się ze śmiechu po podłodze jak wariatka. W końcu usiadła i otarła z oczu łzy.

- Piotruś, jesteś pewny, że wytrzymasz kilka dni bez Dawida? Nie wierzę, że pozwoliłbyś się tak zbliżyć do siebie komuś na kim ci nie zależy. Bardzo go lubisz prawda? – zajrzała mi poważnie w oczy.

- Na pewno nie aż tak, żeby za nim tęsknić – wydąłem usta.

- Przypomnę ci to w odpowiednim momencie. Straszny z ciebie uparciuch – pogłaskała mnie po policzku. Zmęczenie zaczęło brać nad nami górę. Zasnęliśmy na jej łóżku trzymając się za ręce.

Upłynęły trzy dni. Moja komórka dzwoniła co chwilę, nie miałem jednak zamiaru jej odbierać. Byłem nadal zły na męża i nie chciałem z nim rozmawiać. Wysłałem mu tylko wiadomość, że wszystko ze mną w porządku.

Mieliśmy gorący okres w szkole. Od rana do wieczora siedziałem na wykładach i kułem, by pozaliczać wszystkie egzaminy. Dzięki temu jakoś się trzymałem. Niestety wieczorami zaczynało się ze mną dziać coś dziwnego. Całymi godzinami leżałem na łóżku nie mogąc zasnąć. Brakowało mi jego ciepła, zapachu, szerokich ramion, w które mogłem się wtulić. Złapałem się na tym, że siedzę i przyciskam do piersi buteleczkę z jego wodą kolońską, którą przez pomyłkę zabrałem z domu. Byłem jak narkoman na odwyku. Wszędzie go widziałem i wszystko mi go przypominało. Straciłem apetyt. Każda potrawa smakowała tak samo. Ala przyglądała mi się z coraz większym zmartwieniem w oczach. Był już późny wieczór, a my nadal siedzieliśmy nad jakimś projektem do szkoły.

- Nie bądź takim głuptasem – zwróciła się do mnie – porozmawiaj z nim wreszcie, zanim mi tu całkiem zmarniejesz.

- Nie mam pojęcia o czym mówisz – prychnąłem na nią i zasłoniłem się książką.

- No naprawdę! Nie wiem który z was jest większym osłem! – wzięła do ręki poduszkę, aby we mnie rzucić, ale zamarła z podniesioną ręką. Podeszła do drzwi na balkon i zaczęła nasłuchiwać.

- A to co takiego? – otworzyła okno i do pokoju wdarły się dźwięki gitar. Wyszła na zewnątrz i zaczęła chichotać. – Piotrek, chodź tutaj. Musisz to zobaczyć.

- Daj mi spokój. Nie widzisz, że się uczę? – machnąłem na nią jak na dokuczliwą muchę. W tym momencie orkiestra zagrała głośniej i rozległ się, dobrze mi znany, niski głos Dawida. Na podwórku była świetna akustyka, a ten bałwan darł się, aż drżały szyby.

- Dell mondo non ce, niente piu bella cosa di te – rozległy się słowa mojej ukochanej piosenki.

- O boże! On całkiem oszalał – wyszeptałem i ostrożnie wyjrzałem na zewnątrz. Niestety natychmiast mnie zauważył i pomachał mi z szerokim uśmiechem. Widziałem jak lekko chwieje się na nogach. Najwyraźniej był nieźle wstawiony. – Co ja mam teraz zrobić? – zapytałem i zerknąłem na Alę zawstydzony.

- Jak to co? Idź tam, zanim pobudzi całą okolicę, o ile już tego nie zrobił – śmiała się w najlepsze ta małpa. – Swoją drogą ma facet fantazję i nieźle śpiewa. – Zerwałam się na równe nogi, narzuciłem jakąś bluzę i pognałem na dół. Sąsiedzi najwyraźniej dobrze się bawili, bo powtarzali po Dawidzie robiąc za chórek.

– Jeny, jeszcze chwila i znów trafimy na komisariat – jęknąłem i przyśpieszyłem skacząc po dwa stopnie. Kiedy dotarłem na podwórko złapałem się za głowę. Mąż w rozpiętej koszuli tańczył w najlepsze, śpiewając włoskie przeboje o miłości na całe gardło. Nie mogłem się powstrzymać i pstryknąłem mu parę fotek komórką. Podbiegłem do niego i wyrwałem mu mikrofon z ręki.

- Buuuu… - rozległo się ze wszystkich okien.

- Koniec koncertu! – krzyknąłem do nich i objąłem w talii chwiejącego się niebezpiecznie męża. Muzycy widząc co się dzieje zaczęli pakować instrumenty. Zatargałem z trudem Dawida do taksówki. Przykleił się do mnie jak rzep. Objął mnie ramionami i wtulił twarz w moją szyję.

- Mój – wyszeptał ochryple i przyssał się jak pijawka do wrażliwej skóry za uchem.

- Przestań, śmierdzisz wódą – warknąłem na niego, ale zdradliwe ciepełko już zaczęło po mnie pełznąć. Odpychałem drania, ale był ode mnie o wiele silniejszy. Mocowaliśmy się tak cała drogę. Na szczęście, kiedy przyjechaliśmy do domu taksówkarz pomógł mi zataszczyć go do sypialni.  Jak tylko za kierowcą zamknęły się drzwi, mąż znowu się do mnie przyczepił. Zwaliliśmy się razem na stojące w pobliżu łóżko.

- Idź spać pijaku – chciałem wstać, ale przylgnął do moich pleców jak druga skóra.

- Piotruś – wymruczał – możesz mi dać w mordę, możesz się fuczeć, możesz otruć muchomorami, ale nigdy, przenigdy nie waż się mnie zostawić. O mało nie oszalałem bez ciebie. Nie mogłem spać, jeść, wszędzie widziałem twój słodki ryjek. Tęskniłem za tobą z każdą sekundą coraz mocniej. Chyba jestem Piotrusioholikiem. – tulił się do mnie całym ciałem.

- Wiesz – odezwałem się po chwili zastanowienia – myślę, że cierpimy na tą samą chorobę. W każdym razie objawy mamy identyczne – nawet się nie spostrzegłem jak zasnąłem u jego boku w butach i ubraniu. Pierwszy raz od wielu dni nie musiałem liczyć baranów.

………………………………………………………………………….

Ranek nastał zbyt szybko. Dzisiaj miał przyjechać ten paskudny Kamil i zabrać Karolka do domu. Przywiązałem się do malucha i najchętniej wcale bym mu go nie oddawał. Miał do nas wrócić dopiero na ferie. Tak ustalili z Dawidem. Z początku miałem zamiar wysłać męża z synem do niego, bo nie miałem ochoty oglądać tego nadętego palanta. Potem doszedłem jednak do wniosku, że lepiej będę ich miał na oku. Nie wiadomo co przyjdzie do głowy temu całemu Warskiemu. Ubrałem się więc elegancko jak rzadko, przykładając do swojego wyglądu ogromną uwagę. Niech sobie ten eks nie myśli, że jest jedynym przystojnym facetem na tej planecie.

Usłyszałem na schodach kroki Dawida. Wyglądał nieszczególnie. Blady i z podkrążonymi oczami trzymał się jedną ręką za głowę. Na mój widok przystanął i zagwizdał.

- Fiu.. fiu… ale się wystroiłeś – zasiadł za stołem posyłając mi szeroki uśmiech. – Chciałeś jakoś uczcić pierwszy dzień po powrocie do domu?

- Nie pochlebiaj sobie pijaku. Myślisz, że jedna serenada wystarczy żebym padł ci w ramiona? – zapytałem nieco złośliwie.

- Piotruś, o czym ty u licha mówisz? Mógłbyś mi podać jakieś prochy i zrobić coś ciepłego do picia? – jęknął opierając czoło na blacie.

- Proszę – podałem mu Apap i filiżankę mocnej herbaty z cytryną. – Znaj moje dobre serce. A mówię o tym – posunąłem mu pod nos komórkę ze zrobionymi wczoraj zdjęciami.

- O boże to niemożliwe! Myślałem, że mi się to wszystko śniło! – wymamrotał, a ja z satysfakcją zobaczyłem ogniste rumieńce na jego policzkach. – Ktoś to jeszcze widział? – zapytał speszony. Wstał i przeniósł się na swój ulubiony fotel.

- Tylko parę osób. He He. Wszyscy byli wręcz zachwyceni twoim śpiewem i skocznym tańcem – ciągnąłem bezlitośnie.

- Tańcem?!  Co u licha było w tym koniaku?!  Myślałem, że byliście tam tylko ty i Ala – wziął ode mnie ścierkę i zakrył nią swoją płonącą ze wstydu twarz.

- No coś ty. Miałeś szeroką publiczność. Lokatorzy ze wszystkich trzech kamienic śpiewali z tobą refren – poklepałem go radośnie po ramieniu. – Jak widać kochanie nie tylko ja po pijaku skłonny jestem do szalonych wyskoków. – Naszą wielce pouczającą rozmowę przerwał dzwonek do drzwi. Oczywiście to ja musiałem iść otworzyć i wpuścić do domu mojego rywala. Minął mnie bez słowa zadzierając nos i podążył w kierunku Dawida. Byłem jednak szybszy. Wcisnąłem się przed niego i usiadłem mężowi na kolanach okrakiem kręcąc pupą. Nie miał teraz szans się z nim poobłapiać jak to najwidoczniej planował. Prychnął na mnie i spojrzał na swoją starą miłość.

- Widzę, że ten smarkacz wziął cię pod pantofel – wycedził chłodno.

- Niech pan się tak nie wysila panie Warski. W pana wieku może to już spowodować niemiłe konsekwencje – odpowiedziałem równie zimno, podkreślając różnicę wieku między nami. – Chyba widzę pierwsze zmarszczki. Biedak – zwróciłem się do męża. – Ja się ma taki paskudny charakter i ciągle chodzi z pokrzywioną gębą, to człowiek szybciej się starzeje – pochyliłem się, rozpiąłem jego koszulę i ugryzłem go w szyję. Ssałem i kąsałem ciepłą skórę robiąc jedną malinkę po drugiej. Mężczyzna chętnie poddawał się tym zabiegom odchylając głowę do tyłu i dając mi lepszy dostęp.

- Piotruś, co ty chcesz osiągnąć? – zapytał zaciekawiony moją niespodziewaną czułością.

- Znakuję swój teren – zassałem się mocniej w najbardziej widocznym miejscu. – A to mój autorski podpis, aby każdy kłusownik wiedział, że masz już właściciela  –  Zerknąłem wymownie na stojącego w pobliżu Kamila. Następnie zachichotałem cicho, odsuwając się nieco, żeby podziwiać swoje dzieło.

- Popisy – warknął Warski mrużąc swoje kocie oczy. – Gdzie jest Karolek?

- Mój mały rycerz jest w swoim pokoju. Nie masz pojęcia jak dobrze się mną opiekował i nazywał swoją księżniczką. I ob…- Dawid zatkał mi usta pocałunkiem. Delikatnie polizał moje wargi zapraszając do wspólnej zabawy. Uchyliłem je i otarłem się o niego. Nasze języki zaczęły swój taniec. Zatraciliśmy się w tych  pieszczotach zapominając o całym świecie. Nawet nie wiem kiedy wyszli Warscy. Poczułem niesamowity głód. Dawno się nie kochaliśmy. Byłem spragniony jego dotyku jak pustynia wody. Z trudem się od niego oderwałem. Spojrzał na mnie zdziwiony.

- Piotrek?

- Musimy najpierw pogadać. Tak dłużej nie może być. Robimy z siebie pośmiewisko na całe miasto – odezwałem się trochę ochryple, bo jego dłonie skradały się właśnie do mojego tyłka. - Wiesz, że masz opinie niebezpiecznego zazdrośnika? Ludzie na uniwerku boją się do mnie zagadać. A nuż wyjdziesz z jakiegoś kąta i się na nich rzucisz. Rujnujesz moje życie towarzyskie trollu jeden.

- Wspaniale  – odezwał się do mnie z wielkim bananem na twarzy. – To ja mam być twoim życiem towarzyskim skarbie. Musisz mnie karmić, tulić, pieścić i wyprowadzać na spacery. Do tego jeszcze szkoła. Sam widzisz, że na nic innego nie starczy ci już czasu słoneczko, więc po co te nerwy – wziął mnie na ręce i zaniósł do sypialni.

- Tylko żadnych kajdanek – zastrzegłem, rumieniąc się na wspomnienie ostatniej wspólnej nocy.

- A krawat może być?- zapytał Dawid z szelmowskim błyskiem w oczach.

.....................................................................................

Betowała kot_w_butach