Rozdział 17

Pisanie tego rozdziału strasznie marudnie mi szło i wyszedł taki sobie. Nie jestem z niego zbyt zadowolona.

Trwała bitwa. Po jednej stronie ja, w samych jeansach, boso, uzbrojony w puszysty ręcznik w kaczuszki. Po drugiej stronie Karolek, nagusieńki i cały w pianie. Zaparowana, zalana wodą łazienka była naszą areną. Maluch piszcząc z radości uciekał dookoła ogromnej wanny. Biegałem za nim jak głupi usiłując dosięgnąć śliskiego łobuziaka. W pewnym momencie smarkacz zwinnie wyskoczył na ziemię i pędem rzucił się do drzwi. Chichocząc zaczął uciekać po schodach do kuchni. Podążyłem za nim. Oczywiście poślizgnąłem się na ostatnim stopniu mokrymi stopami.

- Aaaa….- z przeraźliwym okrzykiem zachwiałem się niebezpiecznie i spadłem wprost w rozpostarte ramiona nieznanego mi osobnika. Podniosłem głowę i spojrzałem w niesamowicie błękitne oczy swojego wybawcy. Miał śniadą skórę i egzotyczne rysy twarzy. Był ode mnie sporo wyższy. Odskoczyłem od niego gwałtownie, omal się nie przewracając drugi raz.

-As salam alaykum – usłyszałem niski, aksamitny głos z cudzoziemskim, śpiewnym akcentem. – Kimkolwiek jesteś piękny, bądź pozdrowiony. Przepraszam za tak niezdarne powitanie, ale twoja zjawiskowa uroda tak mnie oszołomiła, że mam w głowie kompletny zamęt.- Ukłonił się wytwornie i położył mi lewą rękę na ramieniu. - Zwróć na mnie gwiaździste źrenice i powiedz swoje imię, abym mógł zapisać je na wieki w swoim drżącym sercu.

- Eee.. – zwróciłem się do niego nad wyraz inteligentnie. – Jeny, skąd wziął się tutaj ten wariat? Za co Dawid płaci ochronie? Co ja zrobię jak się nagle na mnie rzuci? – patrzyłem na niego przestraszony i zaskoczony jego nieoczekiwanym pojawieniem.

- Przestraszyłem cię aniele? Wybacz słodka istoto moją gruboskórność. Jestem Noah Al.’Salid  i przybyłem do tego domu z Dawidem Lutomirskim. Robimy razem interesy. Jesteśmy starymi przyjaciółmi. Dawid zapomniał zabrać ważnych dokumentów z biurka i poszedł ich poszukać – patrzył na mnie z niesamowitym ogniem w oczach. Jego spojrzenie ślizgało się z zachwytem po mojej nagiej klatce piersiowej.

- Och…- pisnąłem zawstydzony, rumieniąc się jak nieletnie dziewczę. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę jak wyglądam. Cały mokry, w samych spodniach i boso musiałem być z pewnością osobliwym zjawiskiem. Zakryłem się szybko trzymanym w ręku ręcznikiem. – Mmoże ja najpierw się ubiorę – jąkałem się jak idiota pod jego intensywnym spojrzeniem – proszę zaczekać w salonie. Rzuciłem się w popłochu po schodach na górę i dopiero w sypialni złapałem drugi oddech. – Ale ze mnie idiota! Pięknie się zaprezentowałem temu nafciarzowi. Mąż opowiadał mi o nim wczoraj. To jakiś arabski szejk czy książę. Bogaty jak Krezus. Mam nadzieję, że się nie obraził. Gadał jak jakiś nawiedzony. Każdy mógł się pomylić. – ubierałem się pośpiesznie, ręką susząc mokre włosy. – Ciekawe gdzie się podział ten mały golasek? – Kiedy po kwadransie byłem gotowy zszedłem do salonu. Mężczyźni siedzieli z drinkami w dłoniach pogrążeni w rozmowie. Na mój widok obaj podnieśli się z kanapy.

- Pozwól, że ci przedstawię mojego męża Piotra Czarnoryskiego – Dawid uśmiechnął się do mnie, zachęcając do podejścia bliżej. Zerknąłem na gościa nieśmiało i stanąłem jak najbliżej mojej drugiej połówki. Mając obok jego ciepłe ciało czułem się najbezpieczniej. Nie wiadomo z czym jeszcze wyskoczy ten pokręcony facet.

- Wspaniały – omiótł mnie gorącym spojrzeniem – szkoda, że nie poznałem go wcześniej. Dawidzie strzeż się. Będzie ci trudno upilnować taki rajski kwiat – rzucił wyzywająco w stronę mojego męża, który natychmiast zasłonił mnie swoją rosłą sylwetką.

- Piotrusiu, poszukaj Karolka. Nie wiem czy mi się wydawało, ale w korytarzu widziałem jakiegoś nagusa – objął mnie władczo w talii, podkreślając swoją uprzywilejowaną pozycję. Pocałował mnie poufale w policzek i pchnął w stronę drzwi. Nie miałem zamiaru z nim dyskutować. Ten nieznajomy był dziwny i chyba zagiął na mnie parol. W dodatku mąż był coraz bardziej zły. Zaciskał szczęki o mało nie miażdżąc swoich zębów. W sumie to jego wina. Po co przyprowadził tu tego cudzoziemca. Wzruszyłem ramionami i skinąłem głową Noahowi. Zacząłem wchodzić po schodach kręcąc zalotnie tyłkiem. Poczułem na siebie wściekły wzrok męża wypalający mi dziurę w plecach. – Dobrze mu tak. Niech sobie nie myśli, że tylko jego stać na kochanka. W końcu ja też nie jestem taki najgorszy. Niech się trochę pomartwi – pomyślałem mściwie. Gniew i żal do niego nadal tkwiły gdzieś głęboko w moim sercu. Powinienem chyba odpuścić, lecz nie potrafiłem. Jak tylko pomyślałem, że ten paskudny, wymuskany Kamil będzie się teraz wtrącał do naszego życia, kiedy będzie chciał, ciśnienie natychmiast mi się podnosiło. Podrzucił nam dzieciaka i zepsuł podróż poślubną, a ten palant Dawid nawet się nie pofatygował, żeby mnie przeprosić. Opiekuję się jego synem od wielu dni i nikt mi nie podziękował. Minęły już dwa tygodnie, a wyrodna matka nie zgłosiła się po malucha. Nawet łajdak nie zadzwonił i nie zapytał co u synka słychać. Za każdym razem, kiedy zaczynałem rozmowę na ten temat mąż sprytnie odwracał moją uwagę, albo miał nagle do załatwienia jakąś sprawę niecierpiącą zwłoki i znikał na kilka godzin. Siadłem na łóżku i pociągnąłem nosem. Dobry humor całkiem mnie opuścił i przez następne kilka dni nie chciał powrócić. Moi chłopcy stawali na głowie, żeby mnie rozruszać, ale im się nie udało. Byłem smutny i rozdrażniony. Na pytania odpowiadałem monosylabami. Godzinami przesiadywałem zamknięty w swoim pokoju. Przyjaciele też zauważyli, ten niezwykły jak na mnie nastój. Nigdy nie miałem w zwyczaju długo się czymś martwić. Raczej po wylaniu wiaderka łez ruszałem do boju i starałem się rozwiązać problem. Ala z Maćkiem wielokrotnie mnie zagadywali, ale nie chciałem z nimi rozmawiać o swoich problemach. Rodzice po weselu się do mnie nie odzywali, a z braćmi nigdy nie byłem blisko. Nawet się nie zainteresowali dlaczego zostaliśmy w domu zamiast wyjechać, tak jak to było zaplanowane. Zrobili świetny interes i to im do szczęścia wystarczyło. O moim jakoś wcale nie pomyśleli. Mąż unikał mnie i nie chciał ze mną poważnie porozmawiać. Właściwie zostałem sam ze swoimi rozterkami. Czułem się taki mały, głupi, nic nieważny i nikomu nie potrzebny. Coraz bardziej pogrążałem się w depresji.

…………………………………………………………………………

Była sobota, a ja siedziałem w domu sam i nie miałem nic ciekawego do roboty. Męża jak zwykle gdzieś wyniosło, Karolek był z nianią w wesołym miasteczku, a przyjaciele mnie olali. Ostatnio wpadli w intensywny ciąg randek. Trudno było zastać w domu zarówno Alę jak i o dziwo, spokojnego Maćka. Machnąłem na nich wszystkich ręką i postanowiłem wyruszyć w miasto sam. Małe zakupy powinny poprawić mi nastrój. W pobliskim centrum handlowym była świetnie zaopatrzona księgarnia. Parę dobrych romansów umili mi samotne życie. Złapałem kluczyki od auta i po pół godzinie byłem na miejscu. Rozejrzałem się po galerii. No proszę na zewnątrz mróz i śnieg, a tutaj ciepło, jasno i gwarnie. Wszędzie pełno ludzi. Udałem się do upatrzonego sklepu i zacząłem przerzucać sterty książek. Nagle ktoś niespodziewanie złapał mnie za rękę. Noah wpatrując się we mnie jak w jakieś nieziemskie zjawisko szczerzył do mnie olśniewająco białe zęby.

- Witaj, światło mojego życia? – zamruczał mi nisko do ucha. Podniósł moją dłoń i delikatnie ją pocałował, jakbym był jakąś piękną dziewczyną. Zmieszałem się i zaczerwieniłem pod jego płomiennym spojrzeniem. Usiłowałem się wyrwać, ale jego uścisk okazał się zbyt silny. – Nie uciekaj słodki. Może dasz się skusić na filiżankę kawy? Nie bój się, przecież w publicznym miejscu nic ci nie zrobię. – Na tę wzmiankę zaraz przypomniało mi się co robiliśmy z Dawidem w kinie i omal nie spaliłem się ze wstydu. Jak widać takie zupełnie niewinne miejsca wcale nie gwarantują, że nic  niedozwolonego się nie wydarzy. Z drugiej strony dlaczego nie? Miałem w perspektywie jedynie samotny wieczór z książką.

- Dobrze, ale ja wybiorę dokąd pójdziemy. Obiecasz też, że będziesz grzeczny i nie dotkniesz mnie nawet jednym palcem – uśmiechnąłem się do niego beztrosko. W pobliżu była niewielka kawiarenka, gdzie dawali wspaniałe lody z bakaliami.

- Wiele ode mnie wymagasz. Mieć cię tak blisko i jednocześnie tak daleko, to będzie dla mnie nie lada wyznanie, mój złotowłosy aniele. Ale skoro tylko tak mogę poznać cię bliżej, to prowadź – puścił moją dłoń. Kiedy przedzieraliśmy się przez tłumy w galerii wzbudzaliśmy powszechną uwagę. Noah był nie tylko bardzo przystojnym mężczyzną. Biła od niego jakaś niesamowita aura dumy, siły i bogactwa. Na kilometr można było poznać w nim kogoś, z kim nie warto zadzierać. Kiedy dotarliśmy do kafejki i zajęliśmy ustronny stolik w rogu sali. Kelnerki na wyścigi rzuciły się w naszą stronę. Złożyliśmy zamówienie. Już po chwili przyniesiono dla mnie ogromną porcję lodów i cole, a dla niego filiżankę kawy. Spojrzałem przez okno na zewnątrz i zauważyłem mojego podobno ciężko pracującego małżonka. Dostrzegł nas i schował się za filarem. – A to paskudny kłamca! Miał być na jakiejś biznesowej naradzie! Już ja mu pokażę, co to znaczy zaniedbywać męża! – Różki zaczęły mi rosnąć, a łobuzerskie błyski pojawiły się w oczach. Zanurzyłem łyżeczkę w bitej śmietanie i z ogromną przyjemnością, powoli dokładnie ją oblizałem nie spuszczając wzroku z najwyraźniej zahipnotyzowanego moim zachowaniem Noaha.

- Piotrze, rób tak dalej, a po raz pierwszy osiągnę spełnienie nawet się nie dotykając – wyszeptał mężczyzna. Podniósł drżącą dłonią filiżankę do ust. Podobało mi się, że tak mocno na niego działam i to, że mówi do mnie pełnym imieniem jak do równego sobie, a nie spieszcza je jak do dziecka. Zerknąłem w bok i zobaczyłem jak Dawid skrada się coraz bliżej nie spuszczając z nas oczu. Uśmiechnąłem się pod nosem i nachyliłem nad stolikiem do towarzysza.

- Nie przesadzaj, w domu pewnie czeka na ciebie cały harem gotowy na każde skinienie.

- Mylisz się co do mnie. Nie jestem podobny do twojego męża, który całe życie przeskakuje z kwiatka na kwiatek. Mam trzy konkubiny, które rodzą dla mnie dzieci. To prosty interes między nami. Mogą odejść w każdej chwili. Nigdy jednak się nie ożeniłem. U mego boku musi stanąć ktoś naprawdę wyjątkowy. Z każdą chwilą upewniam się coraz bardziej, że to mógłbyś być ty – jego gorący szept wdzierał się do mojej duszy i ciała. Trzeba przyznać, że naprawdę był ogromnie pociągający. Wyciągnął rękę i kciukiem starł z moich warg bitą śmietanę. Po czym włożył go sobie do ust i possał z kocim uśmieszkiem patrząc mi prosto w oczy. Nie dane mi było jednak odpowiedzieć na to śmiałe wyznanie.

- Łup..! – pięść Dawida bez ostrzeżenia wylądowała na twarzy Noaha, który razem ze stołkiem przeleciał przez pół sali przewracając się do tyłu. – Pstryk, pstryk… - błysnęły aparaty telefonów komórkowych siedzących w kawiarni gości. Mąż podniósł mnie na nogi i zanim się spostrzegłem przerzucił mnie sobie przez ramię jak worek z mąką. Ruszył do drzwi warcząc jak wściekły grizzly, a wszyscy w popłochu ustępowali mu drogi.

- Puść mnie jaskiniowcu jeden! – darłem się jak opętany i usiłowałem mu się wyrwać. – Plask…! – wymierzył mi solidnego klapsa w tyłek. – Ała..! – zawyłem na cały głos, nic sobie nie robiąc z tłumu gapiów. – Ratunku policja! – krzyknąłem na widok zbliżającego się posterunkowego.

- To mój mąż i zabieram go do domu – uprzedził jego pytanie Dawid. – Czy mógłby pan? – wskazał na kłębiący się tłum ciekawskich. Policjant tylko skinął głową i zabrał się za rozpędzanie zgromadzonych ludzi.

- No pięknie! Oto mam przykład skorumpowanej władzy – wymamrotałem wierzgając nogami. – Plask…! – dostałem drugiego klapsa, tym razem mocniejszego.

- Natychmiast się uspokój, bo tydzień nie usiądziesz na tyłku! – rzucił chłodno mężczyzna, a mnie po plecach zaczął pełznąć zimny dreszczyk.

- Lutomirski! – usłyszeliśmy z oddali krzyk Noaha. – To jeszcze nie koniec! Nie zatrzymasz go siłą!

- To się jeszcze okaże – mruknął Dawid łypiąc na mnie wściekle. Jego czarne oczy zamieniły się w dwa plujące lawą wulkany. Szczerze mówiąc zaczynałem się odrobinę obawiać tego co czeka mnie w domu. Mąż bezceremonialnie wrzucił mnie do samochodu i zapiął pas. – Porozmawiamy sobie w domy mały puszczalski.

- Ppuszczalski –zająknąłem się ze złości – To już kawy ze znajomym wypić nie można ty cholerny trollu! – ruszył z piskiem opon. Szarpnąłem za klamkę, ale zablokował drzwi.

- Zwariowałeś kretynie! Chcesz się zabić! Porcja lodów z tym  napalonym skurczybykiem i zupełnie straciłeś rozsądek?! – wrzasnął na mnie rozjuszony zupełnie nad sobą nie panując. W 10 min dojechaliśmy do domu. Dawid prowadził jak nawiedzony rajdowiec, a inne samochody zjeżdżały przed nami na pobocze unikając staranowania.

- Dałeś pokaz wyjątkowo bezpiecznej jazdy. Cud, że nie zatrzymał nas żaden patrol. I kto tu jest nadpobudliwym idiotą? – grabiłem sobie, choć zdawałem sobie sprawę, że mężczyzna panuje nad sobą resztkami sił. Chciałem zranić go tak mocno jak on zranił mnie. Zatrzymał się gwałtownie i wyciągnął mnie z auta. Zaniósł mnie do sypialni i rzucił na łóżko. Zaczął szukać czegoś po kieszeniach. – Co zapomniałeś bicza? – spytałem złośliwie.

- Mam za to coś innego – zbliżał się powoli z groźnym uśmiechem na twarzy. Nagle rzucił się na mnie przyciskając swoim potężnym ciałem do materaca. Złapał mnie za przegub i przypiął go kajdankami do metalowej ramy łóżka. To samo zrobił z drugą ręką. Zacząłem się szarpać miotając paskudne przekleństwa.

- Widzisz, kupiłem dzisiaj te zabaweczki w przypływie inspiracji. Chyba miałem jakieś przeczucie czy coś takiego. Zebranie wcześniej się skończyło, bo nie przybył na nie jeden z głównych inwestorów. Zgadnij gdzie go znalazłem? – jednym pociągnięciem rozerwał mi koszulę na piersi. Wbił wzrok w moje sutki oblizując lubieżnie wargi. – Zobaczyłem go jak wsadza palec do twoich ust. Pewnie perspektywa bzykania z tobą była ciekawsza niż interesy ze mną – przejechał nosem po mojej szyi. – Śmierdzisz jego perfumami. Mamy przed sobą całą noc. Zetrę z ciebie ten obrzydliwy zapach własnym ciałem. Już ja cię nauczę posłuszeństwa. Odechce ci się na zawsze flirtowania z innymi facetami.

- Dawid, co ty chcesz zrobić? – zapytałem przestraszony i jednocześnie podniecony jego gwałtownością.

- Sprawię, że nie będziesz mieć sił na nic więcej, poza wypinaniem dla mnie tych zgrabnych pośladków. Będę to robił codziennie aż do skutku, tyle razy ile będzie trzeba. Zdobyłem w tym ogromną wprawę i teraz to wykorzystam. Piotrusiu poddaj się od razu. Nie masz ze mną żadnych szans – ugryzł mnie w brzuch.

- Chciałbyś bałwanie – pokazałem mu język obserwując go rozszerzonymi ze strachu i pożądania źrenicami. – Pomocy! Co ja teraz zrobię?! Jak to wytrzyma mój biedny tyłek? Ten  szalony, zazdrosny drań chce chyba zabzykać mnie na śmierć?!

..............................................................................

Betowała kot_w_butach