Epilog

Przez następne sześć miesięcy Dawid doprowadzał mnie do szału. Nadopiekuńczy i nadgorliwy nie opuszczał mnie ani na krok. Dosłownie zmiatał każdy pyłek na mojej drodze. Musiał jednak pracować i kiedy go nie było w domu zastępowali go dwaj ochroniarze. Byli z nich niesamowici służbiści i żadne prośby, przekupstwa i groźby się ich nie imały. Jedynie do kibelka mogłem chodzić sam, a wtedy jeden z nich stał pod drzwiami i co jakiś czas pytał czy dobrze się czuję. Każdego pięknego dnia modliłem się, żeby ta ciążą wreszcie się skończyła.

Któregoś dnia Dawid przyniósł wiadomość, że proces Kamila Warskiego i jego przyjaciół właśnie się zakończył. Dostał dziesięć lat więzienia ponieważ był przywódcą. Jego kumple spędzą w celach nieco mniej czasu bo tylko po osiem lat. Długo więc będziemy mieli z nimi  spokój. Jak dla mnie najlepiej,  żeby zostali tam na zawsze.

O wiele bardziej skomplikowana okazała się sprawa Karolka. Dawid wystąpił o prawo do opieki nad nim i jakie było jego zdumienie, kiedy okazało się, że rodzice Warskiego wpadli na ten sam pomysł. Należy tu dodać, że obie nasze rodziny były temu pomysłowi bardzo przeciwne. Uważali, że w ten sposób tylko ściągniemy na siebie kłopoty. Po długim, paskudnym procesie Karolek zamieszkał z nami, a Kamilowi odebrano prawa rodzicielskie.

Maciek z Noahem stworzyli dziwny związek, kochają się, kłócą i godzą nieustannie. Razem z Alą przestaliśmy dawno za nimi nadążać. Nigdy nie wiemy w jakiej aktualnie znajdują się fazie, sądząc jednak z odgłosów jakie wydają w czasie seksu są chyba całkiem szczęśliwi. Może kiedyś w końcu dogadają się i pójdziemy na elegancki, egzotyczny ślub.

Ala niestety nadal jest singielką i przy jej wygórowanych wymaganiach chyba jeszcze długo nią zostanie. Często do mnie wpada i wyciąga z domu na różne niemądre eskapady czym bardzo denerwuje mojego męża. Ostatnio przysiągł, że choćby nie wiem co, to zabawi się w swata i znajdzie dla niej partnera, najlepiej zza oceanu. Z początku się trochę przestraszyła, ale po kilku nieudanych próbach zaczęła śmiać się z niego otwarcie. Dawid jednak zawziął się i nie odpuszcza. Myślę, że w końcu postawi na swoim i zatańczy na jej weselu.

Po sześciu miesiącach urodził się nasz syn Jerzy i z zadowoleniem stwierdziłem, że jest bardzo do mnie podobny. Jeśli będzie miał także mój charakter, a na to się zapowiada, biedny Dawid nie zazna spokoju. Nie ośmieli się zbyt długo przesiadywać w biurze w obawie, że przestawimy mu dom do góry nogami.

 Tak jak powiedział podczas ślubu mój mąż byliśmy bardzo szczęśliwi wbrew wszystkiemu i wszystkim. Razem, powoli, z dnia na dzień zbudowaliśmy dla nas i naszych dzieci pełen miłości dom. Zajęło nam to sporo czasu, ale cóż, było naprawdę warto.

………………………………………………………………………..

Dziękuję wszystkim czytelnikom, którzy wytrwali do końca za to, że mnie dopingowaliście i nie pozwoliliście mi zwątpić w to opowiadanie, a była taka chwila, że miałam zamiar je zawiesić. Zresztą doskonale o tym wiecie. Wielu z was chyba liczyło na dłuższą opowieść, ale myślę, że to dobry moment, aby ją zakończyć. Przedłużanie tego opowiadania w nieskończoność mogłoby tylko je zepsuć.

Trochę mi  smutno, bo mam wrażenie, że żegnam się z przyjaciółmi. Będzie mi ogromnie brak Piotrusia, Dawida, Ali, Maćka i Noaha.
Nowe opowiadanie już jest, ale to nie komedia. Gorzki smak sławy - link macie obok.